Bourges - een terugblik

Ik ben al weer 46 dagen onderweg en heb ruim 1100 km gelopen. Wat een tijd en wat een afstand.  Eigenlijk gaat het bijna ongemerkt.  Iedere dag een beetje maakt tezamen toch een heleboel. Het lopen gaat nog steeds goed, hoewel mijn linkerbeen het steeds iets minder doet dan rechts; nu wat lager boven op de voet en net boven de enkel. Wanneer ik de voet recht neer zet of naar binnen knik geen centje maar naar buiten knikken geeft last. Misschien van het vele links lopen op de bolle wegen. Ik heb het idee dat de klachten langzaam afnemen ondanks de kilometers die ik dagelijks maak, dus marcheer ik rustig door en probeer op te letten hoe ik mijn voet neerzet.

Ik schreef al dat ik na Bourges diverse pelgrims heb ontmoet. De volgende dag kam ik met 5 pelgrims (Marijke en Maria, 2 Nederlandse dames die elkaar onderweg hebben ontmoet en een tijdje samen optrekken en een Franse familie bestaande uit Nadine, Gilles en Julie, moeder, zoon en dochter) in een gite voor 4 personen terecht. Dat was een klein beetje behelpen maar wel reuze gezellig. In de gite was wat proviand aanwezig en samen met wat wij zelf meegebracht hadden werd daar een eenvoudige maar voedzame maaltijd van gemaakt. Aangezien iedereen moe was gingen de luikjes dicht voordat de zon helemaal onder was. Met zes man in een kleine hut, is het toch wat onrustig en rumoerig. Dus niet iedereen heeft even goed geslapen. Ik heb ondanks alle geluiden en wc-bezoekjes etc en dat het bed net iets te kort is toch redelijk kunnen slapen. De meegebrachte oordopjes zijn nog niet gebruikt maar misschien snurk ik wel het hardst?

De volgende dag ging iedereen, na een zeer eenvoudig gezamenlijk ontbijt zijns weegs. Dwz allemaal dezelfde route maar met een verschillende eindbestemmming en een verschillend tempo. Dus je loopt nog lang in eljaars gezichtsveld want de meeste wegen hebben rechte einden van meerdere kilometers. Die dag eindigde ik een mooie chambre d'hote.  Heerlijk bed enzo maar een eenvoudige gite met medepelgrims heeft duidelijk mijn voorkeur.

Als ik onderweg mensen tegenkom of bjj een bakker een sandwich (is een belegd half stokbrood) of in een bar-tabac een petit coffee drink dan is een vraag van mij altijd of ze die dag al pelgrims hebben gezien. Meestal is dat niet zo. Toen ik eergisteren de sleutel van de gite in Brecy bij madam Claudette wilde ophalen, was deze tot mijn verrassing al opgehaald door iemand anders. Die pelgrim bleek Wim uit Wenum-Wiesel te zijn, hoe klein kan de wereld zijn. Het is onvoorstelbaar hoe snel je met elkaar in gesprek bent. Wim had ergens een mooie franse spreuk opgedaan waarvan de strekking was dat de weg voor je bestaat uit hoop en achter je uit ervaringen. Achter iedere bocht of top ligt een verlangen, een kans of een ontmoeting!

Ik ben de volgende dag (15 mei) met Wim naar Bourges gelopen en al pratende waren de 23 km snel afgelegd. 15 mei is de sterfdag van Margot en in de prachtige en hoge kathedraal van Bourges heb ik voor Margot een kaarsje aangestoken.

Omdat het leven van een pelgrim simpel is; lopen, eten, nog meer lopen, een slaapplek regelen heb ik veel tijd om na te denken en ook te veel te denken aan iedereen thuis.

Vanochtend nam ik afscheid van Wim, hij bleef nog een dag in Bourges en vanmiddag kwam ik de Franse familie weer tegen waarmee ik vanavond weer samen in een gite zit, zo kruis je steeds elkaars wegen, trek je een tijdje met elkaar op en ga je soms even alleen verder om weer iemand anders te ontmoeten; een mooie metafoor voor het leven.

Ik ben nu in Charost, bijna 28 km van Bourges, de wegen zijn lang en recht. De route gaat helaas veel over asfalt waar ook nog wel het nodige verkeer over heen gaat maar dat wordt allemaal gecompenseerd door de ontmoetingen en het even met elkaar samen zijn. Morgen gaan Nadine, Gilles en Julie huiswaarts dus die zal ik niet meer tegenkomen maar wie weet, achter de volgende bocht of top is er een kans op een nieuwe ontmoeting. Ik heb zin in morgen.

Ultreia, X

Nog een klein naschrift. Hoewel mijn franse woordenkennis nog steeds slecht is en mijn uitspraak abominabel, lukt het steeds beter om gesprekjes te voeren. Frans spreken is ook toneel spelen; met stemhoogte, gebaren en gezichtsuitdrukkingen zijn werkwoorden in eens veel minder belangrijk geworden. Op die manier lukt het ook steeds weer een plekje voor de volgende nacht te vinden want dat blijft nodig en valt niet altijd mee maar iedere keer lukt het wel en dat is een geruststellende gedachte.