Einde in zicht
Door: Marnix
Blijf op de hoogte en volg Marnix
26 April 2014 | Spanje, Arzúa
Het einde is in zicht. Ik zit nu in Ribadiso de Baixo, iets meer dan 40 km van Santiago de Compostella. Mijn vlucht terug is al geboekt. Zaterdag 3 mei vlieg ik via Barcelona naar Amsterdam, dus ik heb nog een week. De komende 2 dagen zijn nog nodig om mijn pelgrimsreis af te ronden en daarna heb ik nog 4 dagen over. Mijn plan was steeds om naar kaap Finisterre door te lopen, eigenlijk omdat je daar niet verder kunt en wel om moet draaien. Ik heb zelfs ooit even gedacht, bij gebrek aan alternatief, maar gewoon te blijven doorlopen, maar de familie- en vriendenbanden trekken mij meer dan ooit terug naar Nederland en niet in het minst naar Bergen waar mijn lieve vriendin Lily-An woont.
De wandeling van de afgelopen dagen voert mij door prachtige groene heuvels en dalen, over en langs kleine stroompjes, watervalletjes, bossen en velden. Het wordt begrensd door eeuwenoude stenen muren, begroeid met mossen en varens. De vloer varieert van rots, gravel of zwarte aarde en dan ineens ben je in een gehucht of een dorp. Stenen huizen met stenen daken en daartussen met stenen geplaveide straten, op de moderne kunststof kozijnen na, middeleeuws. De steden in Galicië zijn van een enorme lelijkheid, in 1 woord erg verschrikkelijk. Iedere minuut hier doorheen te moeten lopen, is er 1 teveel.
Ik heb de afgelopen dagen veel leuke pelgrims ontmoet en met Marjan, een Nederlandse, een paar dagen samen opgetrokken. Het lopen gaat al kletsend veel sneller. Je voelt de pijntjes een stuk minder. Na 3 dagen ben ik weer alleen en heb ik weer meer tijd om na te denken en nieuwe contacten te leggen. Daarnaast komen zo nu en dan ook oude bekenden ineens om de hoek.
Gisteren werd ik ineens geconfronteerd met het nieuws dat de wereld beheerst. De eigenaar van de Albergue had het zelfs over een mogelijke derde wereld oorlog. Wat kun je gelukkig zijn als je dat allemaal niet mee krijgt. Wat dat betreft is de camino een tunnel, waarin allerlei nationaliteiten naast elkaar en met elkaar in vrede wandelen. Veilig en afgesloten van de 'werkelijkheid'. Hier heerst geen naijver, afgunst of andere politieke onzin. Op de camino zijn de United Nations echt united en helpen elkaar waar nodig, zo eenvoudig kan het zijn.
De komende twee dagen, ga ik nog nadenken wat te doen met de resterende tijd van mijn vakantie. Want zo voelt het nu. Mijn pelgrimsreis is bijna voorbij en wat een onvergetelijke reis of deel van mijn leven is het geworden. Ik heb aan Lilian veel, heel veel, te danken. Deze reis is een brug tussen mijn leven met haar en met haar herinnering. Soms nog met een traan maar meestal met een glimlach. De herinneringen aan haar, aan mijn vader en aan zovele anderen die er niet meer zijn, geven mij kracht om door te gaan, keuzes te maken en te leven, met alle ups en downs die daarbij horen. Ultreia en tot snel weerziens, hoop ik. Marnix
De wandeling van de afgelopen dagen voert mij door prachtige groene heuvels en dalen, over en langs kleine stroompjes, watervalletjes, bossen en velden. Het wordt begrensd door eeuwenoude stenen muren, begroeid met mossen en varens. De vloer varieert van rots, gravel of zwarte aarde en dan ineens ben je in een gehucht of een dorp. Stenen huizen met stenen daken en daartussen met stenen geplaveide straten, op de moderne kunststof kozijnen na, middeleeuws. De steden in Galicië zijn van een enorme lelijkheid, in 1 woord erg verschrikkelijk. Iedere minuut hier doorheen te moeten lopen, is er 1 teveel.
Ik heb de afgelopen dagen veel leuke pelgrims ontmoet en met Marjan, een Nederlandse, een paar dagen samen opgetrokken. Het lopen gaat al kletsend veel sneller. Je voelt de pijntjes een stuk minder. Na 3 dagen ben ik weer alleen en heb ik weer meer tijd om na te denken en nieuwe contacten te leggen. Daarnaast komen zo nu en dan ook oude bekenden ineens om de hoek.
Gisteren werd ik ineens geconfronteerd met het nieuws dat de wereld beheerst. De eigenaar van de Albergue had het zelfs over een mogelijke derde wereld oorlog. Wat kun je gelukkig zijn als je dat allemaal niet mee krijgt. Wat dat betreft is de camino een tunnel, waarin allerlei nationaliteiten naast elkaar en met elkaar in vrede wandelen. Veilig en afgesloten van de 'werkelijkheid'. Hier heerst geen naijver, afgunst of andere politieke onzin. Op de camino zijn de United Nations echt united en helpen elkaar waar nodig, zo eenvoudig kan het zijn.
De komende twee dagen, ga ik nog nadenken wat te doen met de resterende tijd van mijn vakantie. Want zo voelt het nu. Mijn pelgrimsreis is bijna voorbij en wat een onvergetelijke reis of deel van mijn leven is het geworden. Ik heb aan Lilian veel, heel veel, te danken. Deze reis is een brug tussen mijn leven met haar en met haar herinnering. Soms nog met een traan maar meestal met een glimlach. De herinneringen aan haar, aan mijn vader en aan zovele anderen die er niet meer zijn, geven mij kracht om door te gaan, keuzes te maken en te leven, met alle ups en downs die daarbij horen. Ultreia en tot snel weerziens, hoop ik. Marnix
-
26 April 2014 - 18:41
Lily-An:
Lieve Marnix, Ik zit je blog te lezen in de trein op de te rugweg uit Duitsland. Op mn mobiel met leesbril ;).Geniet nog heel bewust van het laatste stukje van je bijondere reis. 3mei sta ik met open armen op Schiphol -
26 April 2014 - 19:07
Lous:
Hallo Marnix,
Het is nu bijna volbracht. Wat zul je je daar goed bij voelen.
En dan een mooie toekomst die je wacht. Ik wens je al het mogelijke geluk.
Ga wel naar Fisterra. Dat geeft een ultiem gevoel van afronden. En het is heel bijzonder om daar op de rots te staan en de oceaan voor je te zien, met de weg die je gedaan hebt achter je.
Geniet van de laatste dagen.
Lous.
-
26 April 2014 - 20:15
Wout Smit:
Hoi Marnix
Wijze woorden, weg van huis blijk je vaak weinig nodig te hebben. Waarom thuis dan eigenlijk wel?
Nog 2 fijne wandeldagen en 4 heerlijke vrije dagen. Ben benieuwd wat je daarin nog meemaakt.
Hartelijke groet, Wout -
26 April 2014 - 22:07
Caroline:
Hi Marnix, mooi om jouw ervaringen te lezen! Fijn dat je de Camino af maakt en je ervaringen deelt. Als je terug bent wil graag met tijd reizen in de toekomst om je nieuwe dromen te creeeren. Geniet van je laatste week! Harte groet, Caroline -
26 April 2014 - 23:24
Fenna:
Prachtig hoe je eigenlijk omschrijft dat je in deze tocht letterlijk de oversteek maakt vanuit wat is geweest....naar een mooie toekomst! -
27 April 2014 - 09:02
Boudewien:
He Marnix, wel een interessante gedachte, hoe krijgen we Poetin uit wandelen om de wereldvrede te bewaren? Geniet van je laatste stukje brug tussen Lilian en Liliy-An, tenminste, zo lees ik dit verhaal.
Lieve groet, Boudewien -
27 April 2014 - 12:56
Esther:
Hoi Marnix ,
Ik zit nu in Portugal weer een stukje te lezen van je blog. Ik wil graag zeggen dat ik met bewondering je reis hebt gevolgd. En het doel is in zicht. Laatst heb ik ook jouw cache gelogd met ook een bijzondere nagedachtenis. Heel veel succes met het laatste stuk!
Groetjes Esther (s-tur) -
27 April 2014 - 17:57
Carla Eefting:
Lieve Marnix,
Wat een wonderschoon verhaal weer. Prachtig hoe je omschrijft dat na veel verdriet toch ook weer hoop en geluk kan ontstaan. Je hebt het verdient! Nog een hele fijne laatste week. liefs Carla -
27 April 2014 - 22:16
Annelies :
Lieve Marnix,
Dit laatste stukje lijkt om te vliegen, was je eerst net weg, nu ben je alweer bijna terug, en als ik het zo lees, kijk je daar ook weer naar uit. Wat ontzettend fijn dat dat zo is. Ik wens je nog een paar bijzondere dagen, met stilte en hier en daar een mooie ontmoeting. Je schetst de sfeer weer zo mooi dat ik het voor me zie hoe je daar in stilte loopt. Lieve Marnix kom veilig terug, groeten Annelies -
28 April 2014 - 19:41
Nelly:
Hallo Marnix,
Van Boudewien hoorde ik dat je bezig bent met de laatste kilometers (misschien al vandaag aangekomen in Santiago). ik wens je van harte dat de afronding van de Camino je gebracht heeft wat je zocht. Eigenlijk begrijp ik dat het leven je al weer een nieuwe 'weg' heeft gegeven, nu samen met lily-an.
Zo is de weg, zo is het leven.
Mocht je de tijd en energie hebben om naar Finisterre te gaan, doe dat dan. Het zijn mooie wegen die je de drukte van de laatste 100 km voor Santiago weer een beetje doen vergeten.
Ultreia,
Nelly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
