Bergen op en af
Door: Marnix
Blijf op de hoogte en volg Marnix
22 April 2014 | Spanje, Tríacastela
19 april
Al voor de zon op is, ben ik op weg naar het Cruz de Fer. Halverwege de beklimming naar de top worden de wolken en de lucht in een prachtige oranjerode gloed gezet. Voor mij lopen slechts een paar pelgrims. Iedereen en alles is stil en als we bij het ijzeren kruis aankomen, wacht iedereen geduldig op zijn beurt om een steen of een ander memento achter te laten op de enorme hoop die er al ligt. Je moet letterlijk een berg stenen beklimmen om bij de voet van het kruis te komen. Honderdduizenden zijn mij voorgegaan wanneer ik een steentje en drie witte bonen achterlaat. Ik laat geen last achter want daarvoor zijn de herinneringen aan Lilian en mijn vader te fijn, maar ik laat iets achter wat voor mij hoop symboliseert. Hoop op een mooie toekomst, samen met familie en vrienden, oud en nieuw, hoop op nieuwe stappen en een mooie levensreis.
Ook de afdaling van de berg met het kruis gebeurt in stilte. Ik ben alleen met mijn gedachten, die soms teruggaan in de tijd naar wat was en soms fantaseren over wat zou kunnen zijn. De natuur helpt een handje want het dal waar ik in afdaal, is gevuld met wolken, wat de wereld stil en klein maakt.
20 april. De dag begon met een dwaling door de stad Ponferrada waardoor ik een paar extra kilometers moest maken, helaas ook nog eens hele lelijke kilometers. Een vriendelijke Spanjaard bood mij aan om mij weer terug naar de route te brengen maar dat was mijn eer te na. Ik vind het wel bijzonder hoe vriendelijk de Spanjaarden over het algemeen naar ons, de pelgrims, zijn. Er komen er tientallen zo niet honderden per dag langs. Toch blijven ze beleefd goedendag groeten en krijg je een welgemeend 'buen camino' mee.
Na de lelijkheid van de stad achter mij te hebben gelaten, bevond ik mij ineens in druivenland. Overal waar je kijkt, wijngaarden. De meeste bevatten knoestige oude wijnstokken, krom en gedraaid en een beetje gezellig schots en scheef. Niet zoals in Frankrijk, strak in het gelid en allemaal dezelfde kant op gebogen. Zou je dat proeven? Vanavond maar eens proberen.
Voor het laatste stuk vandaag, kan ik kiezen, 6 km langs de doorgaande autoweg of 8 km over de heuvels en langs de wijngaarden. Hoewel ik mijn voeten al aardig begin te voelen, kies ik de wijnroute. Door alle omwegen ben ik later dan gewoonlijk in de albergue. Er wordt moeilijk gekeken bij mijn vraag of er nog een bed vrij is. Helaas alle bedden zijn bezet, maar we hebben nog wel een kamer voor u. Die kost dan wel iets extra's maar een keer geen snurkende buurman is ook wel fijn. Bovendien lig ik tussen frisse lakens. Kan zelf het lichtknopje bedienen. Wat een luxe en voor 5 euro extra heb ik ook de was nog laten doen. Dus morgen kan ik helemaal als nieuw weer verder.
21 en 22 april. Beklimming en afdaling van El Cebreiro. De laatste grote berg, die mij de nodige zweetdruppels heeft gekost. Vanaf hier gaat het met wat hobbels langzaam bergaf. De El Cebreiro is 1298 meter hoog en het laatste bergje van waaraf je Santiago de Compostella kunt zien liggen is 370 meter. Nog maar 130km tot Santiago! De eerste dagen hebben wel wat spierpijn opgeleverd maar uiteindelijk valt het me mee. Hier mogen rondlopen is wel wat spierpijn waard. Het leven op de camino is eenvoudig maar fantastisch. Iedere 5 km is er wel een gehucht of een dorp waar een bar en/of supermarktje is en je aan je natje en je droogje kunt komen. Daarnaast kom je zoveel aardige en vriendelijke medepelgrims tegen, waar je een stuk mee oploopt, bij aan tafel schuift voor de lunch of mee afspreekt voor het diner.
Hoewel ik uitzie naar het bereiken van Santiago ben ik ook blij dat ik nog even door mag wandelen op de camino.
Ultreia, Marnix
Al voor de zon op is, ben ik op weg naar het Cruz de Fer. Halverwege de beklimming naar de top worden de wolken en de lucht in een prachtige oranjerode gloed gezet. Voor mij lopen slechts een paar pelgrims. Iedereen en alles is stil en als we bij het ijzeren kruis aankomen, wacht iedereen geduldig op zijn beurt om een steen of een ander memento achter te laten op de enorme hoop die er al ligt. Je moet letterlijk een berg stenen beklimmen om bij de voet van het kruis te komen. Honderdduizenden zijn mij voorgegaan wanneer ik een steentje en drie witte bonen achterlaat. Ik laat geen last achter want daarvoor zijn de herinneringen aan Lilian en mijn vader te fijn, maar ik laat iets achter wat voor mij hoop symboliseert. Hoop op een mooie toekomst, samen met familie en vrienden, oud en nieuw, hoop op nieuwe stappen en een mooie levensreis.
Ook de afdaling van de berg met het kruis gebeurt in stilte. Ik ben alleen met mijn gedachten, die soms teruggaan in de tijd naar wat was en soms fantaseren over wat zou kunnen zijn. De natuur helpt een handje want het dal waar ik in afdaal, is gevuld met wolken, wat de wereld stil en klein maakt.
20 april. De dag begon met een dwaling door de stad Ponferrada waardoor ik een paar extra kilometers moest maken, helaas ook nog eens hele lelijke kilometers. Een vriendelijke Spanjaard bood mij aan om mij weer terug naar de route te brengen maar dat was mijn eer te na. Ik vind het wel bijzonder hoe vriendelijk de Spanjaarden over het algemeen naar ons, de pelgrims, zijn. Er komen er tientallen zo niet honderden per dag langs. Toch blijven ze beleefd goedendag groeten en krijg je een welgemeend 'buen camino' mee.
Na de lelijkheid van de stad achter mij te hebben gelaten, bevond ik mij ineens in druivenland. Overal waar je kijkt, wijngaarden. De meeste bevatten knoestige oude wijnstokken, krom en gedraaid en een beetje gezellig schots en scheef. Niet zoals in Frankrijk, strak in het gelid en allemaal dezelfde kant op gebogen. Zou je dat proeven? Vanavond maar eens proberen.
Voor het laatste stuk vandaag, kan ik kiezen, 6 km langs de doorgaande autoweg of 8 km over de heuvels en langs de wijngaarden. Hoewel ik mijn voeten al aardig begin te voelen, kies ik de wijnroute. Door alle omwegen ben ik later dan gewoonlijk in de albergue. Er wordt moeilijk gekeken bij mijn vraag of er nog een bed vrij is. Helaas alle bedden zijn bezet, maar we hebben nog wel een kamer voor u. Die kost dan wel iets extra's maar een keer geen snurkende buurman is ook wel fijn. Bovendien lig ik tussen frisse lakens. Kan zelf het lichtknopje bedienen. Wat een luxe en voor 5 euro extra heb ik ook de was nog laten doen. Dus morgen kan ik helemaal als nieuw weer verder.
21 en 22 april. Beklimming en afdaling van El Cebreiro. De laatste grote berg, die mij de nodige zweetdruppels heeft gekost. Vanaf hier gaat het met wat hobbels langzaam bergaf. De El Cebreiro is 1298 meter hoog en het laatste bergje van waaraf je Santiago de Compostella kunt zien liggen is 370 meter. Nog maar 130km tot Santiago! De eerste dagen hebben wel wat spierpijn opgeleverd maar uiteindelijk valt het me mee. Hier mogen rondlopen is wel wat spierpijn waard. Het leven op de camino is eenvoudig maar fantastisch. Iedere 5 km is er wel een gehucht of een dorp waar een bar en/of supermarktje is en je aan je natje en je droogje kunt komen. Daarnaast kom je zoveel aardige en vriendelijke medepelgrims tegen, waar je een stuk mee oploopt, bij aan tafel schuift voor de lunch of mee afspreekt voor het diner.
Hoewel ik uitzie naar het bereiken van Santiago ben ik ook blij dat ik nog even door mag wandelen op de camino.
Ultreia, Marnix
-
22 April 2014 - 20:26
Dorine:
Hoi Marnix,
Ik zit heerlijk op de bank met jou verhaal en Lily-An naast me, jaloers?
Wat een intens verhaal en mooie belevenis. Jan en ik zijn op de fiets tot aan de Pyreneeën gekomen na 2400 km fietsen. Ik hoop ooit het laatste stuk naar Santiago op de fiets of lopend af te kunnen maken.
Geniet van alles wat je ervaart dan geniet ik deze week nog in Duitsland samen met Lily-An.
Lieve groet Dorine.
-
22 April 2014 - 20:57
Ton Ellenbroek:
Marnix,
Goed te lezen, dat je weer onderweg bent. Bijzonder hoe intens je alles beleeft en dat ook nog eens op schrift kunt weergeven.
Geniet van het laatste deel van de reis, dat je vast en zeker loopt samen met Lilian en je vader in je gedachten.
Ultreia, bon camino.
Ton -
22 April 2014 - 21:07
Wout Smit:
Hi Marnix
Wat weer n prachtig verhaal. Je beschrijving van de zonsopkomst herinnert me aan bijzondere plaatsen waar ik prachtige, overweldigende zonsopkomsten heb meegemaakt. Altijd weer n beleving, specialer eigenlijk dan n zonsondergang (daar hoef je niet vroeg je bed voor uit). Ik wens dat je hoop op die mooie toekomst uitkomt, laat de rest van de tocht daar het begin van zijn.
Ik zou zeggen "recht zoals die gaat"
Hartelijke groet, Wout -
22 April 2014 - 21:08
Astrid En Peter:
Hallo Marnix,
Bij ons komen de herinneringen ook weer boven en in gedachten lopen we met je mee.Het is nu niet meer zo ver naar Santiago. Geniet van de komende week en nog veel wandelgenot.
Peter en Astrid -
22 April 2014 - 21:34
Lous:
Weer een mooi verhaal van mooie dagen. Het zijn intense belevingen.
Het doel is weg.
Genietvervan.
Buen camino.
Lous. -
22 April 2014 - 21:44
Guus, Maud, Noor En Michèle Pijnenburg:
Dag Marnix!
We kijken alle vier elke weer uit naar je prachtige wandelverhalen! 't Is nu niet meer zo ver naar Santiago. Niet te geloven dat dat einddoel in zicht is! Geniet van alles wat je ziet en wij genieten met je mee...
Veel wandelplezier en de hartelijke groeten uit Nieuwegein,
Guus, Maud, Noor en Michèle
-
22 April 2014 - 21:49
Fenna:
Je mooie, gedetailleerde beschrijving maakt dat je ons een beetje mee laat wandelen. Prachtig! En die hoop op een mooie levensreis?? Dat gaat vast goedkomen..... -
23 April 2014 - 13:37
Corry Verhoeven:
Veel succes, Marnix, met je tocht en ik lees met veel plezier je mooie reisverslagen.
Heel veel hartelijke groeten uit Waalwijk,
Corry -
23 April 2014 - 20:35
Boudewien:
He Marnix, ben weer helemaal aangehaakt in je verhaal. Vond de film the way die jij en Nelly hadden aangeraden een bijzondere sfeerindruk en jij hebt elke dag weer nieuwe indrukken. Lucky you! Lieve groet, Boudewien -
24 April 2014 - 11:50
Ingrid:
Hallo Marnix, wat een geweldige beschrijving van je tocht. Ga je nog foto's plaatsen? Zoals Boudewien schrijft "Lucky you"! Geniet van de vrijheid en alle indrukken. Wij zijn lucky dat we jouw lieve Moos een poosje mogen vertroetelen! Hij ligt weer heerlijk tegen me aan te snurken na een lange wandeling!
Prachtige kilometers toegewenst! Groetjes van ons!! -
25 April 2014 - 13:22
Anna Roelands:
Marnix ik blijf genieten van je verhaal. Stiekem een beetje jaloers ook wel.
lieve groet Anna -
25 April 2014 - 22:05
Maria Franssen:
Dag Marnix, tot mijn verassing zag ik dat je de draad weer hebt opgepakt en naar Santiago op weg bent. Over een paar dagen zul je daar al aankomen. Ik vind het bewonderenswaardig hoe je met de ingrijpende gebeurtenissen in het leven omgaat.
Met veel plezier lees ik je verslagen.
Dinsdag 29 april vertrek ik naar Limoges om tot Logroño te lopen. Als alles meezit wil ik volgend jaar in Santiago aankomen.
Ik wens je veel goeds. Groeten, Maria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
