Aanmodderen en doormodderen

Toen ik gisteravond mijn avondeten kreeg, zat daar meteen het brood en een appelgelei bij voor mijn ontbijt maar helaas bedacht ik dat pas na het diner en toen was de appelgelei al soldaat gemaakt maar stokbrood belegd met chocola en stokbrood met partjes appel is ook een goede start.

Na een uur lopen was het tijd voor een pauze. Een stoepje van een of ander gebouwtje lag lekker in de zon en was de perfecte plek voor een pauze en een telefoontje naar mijn jarige neefje. Helaas was Guus Willem er nog niet en in plaats daarvan met Annelies gezellig gekletst (WB1). Terwijl wij ophingen, stopte er een toeterend busje; de bakker en lagen de verse croissants au chocolat als het ware voor het grijpen (WB2).

Gesterkt kon ik verder. Een deel van de route ging door het bos. Meestal denk je dan; lekker! Onverharde paden en schaduw maar hier in de Champagne-Ardennes kunnen er ook nadelen aan vastzitten. Deze keer slechts licht dalen en stijgen, dat valt dus mee maar ook nat erg nat en dan wordt het oppassen. Door de leemgrond is het hier glibberen en glijden en het lopen vraagt alle aandacht. Je ogen flitsen heen en weer tussen vlak voor je; waar ga en kun je je voeten neer zetten, en een 10 meter vooruit; wat is de beste route met de meeste kans op droge voeten en de minste kans op uitglijders. De beste route gaat soms van het pad af dwars door het bos! De passen worden kleiner en dan nog glibber je alle kanten op, klimmen is helemaal een klus. Goed profiel onder je schoenen helpt niet want daar gaat alleen maar leem tussen zitten en maakt de schoenen zwaarder. Een paar kilometer bos kost ineens een half uur tot drie kwartier maar dan ineens zie je meer blauwe lucht tussen het groene lover en het bospad wordt een weg of graspad (WB3) en loop je weer tussen de weilanden of tussen de boerderijen.

Ik heb geen idee of de overstromingen in deze regio het Nederlandse nieuws hebben gehaald maar de rivieren staan hier hoog en in het zuid-oosten zijn hele dorpen onder water komen te staan. Tot vandaag had ik er geen last van maar ineens stond er een bord "Route barree, Innundee" op mijn route en inderdaad de weg en brug over de rivier stonden onder water. Terug en over een drukke weg een paar kilometer om? Niet mijn voorkeursoplossing en dus een poging of het niet anders kan. Schoenen uit, broekspijpen afritsen, sandalen aan en voetje voor voetje met de wandelstokken naar de weg voelend heb ik mijn pad vervolgd, gelukkig was het maar een meter of 50. Via de weg kwam het water al snel tot boven mijn knieën maar de berm lag iets hoger en via de berm lukte het om de oversteek te maken (WB4).

De 5e Witte Boon gaf ik mijzelf toen ik vlak voor 1 in een dorp aankwam en nog net wat boodschapjes kon doen. 5 minuten later ging de Shopi dicht om pas om half vier weer open te gaan

De 6e en 7e WB zijn voor de heerlijke B&B waar ik vanmiddag ben beland; een oud postkoetsstation, prachtig gerenoveerd en met een heerlijke douche en tuin.

Het leven en de route van een pelgrim gaat niet over rozen maar over verharde wegen, graspaden en bospaden en het bereiken van je eindbestemming levert veel voldoening op. Daarnaast lijkt het ook alsof mij vaak een geluk toevalt. Een boulanger die precies op de route ligt EN open is, een rondrijdende bakker, een pelgrim met een mogelijk overnachtingsadres, ga zo maar door.

Het is vooral zweetgeur ipv rozengeur maar aan het eind van de dag is dat allemaal vergeten en blijven de Witte Bonen!

Ultreia, X