Van Cumieres naar Montmort-Lucy

Bij het ontbijt werd ik aangenaam verrast; heerlijk sinaasappelsap en de vraag of ik misschien ook iets van kaas ofzo wilde. Nou dat wilde ik wel! Iedere keer stokbrood met jam, ook al is dat brood zo krakend vers, dat je moet oppassen voor je gehemelte, gaat snel vervelen. Vanaf mijn ontbijttafel kon ik aan de andere kant van het dal van de Marne het dorp zien liggen waar ik als eerste naar toe zou lopen. Het uitzicht was mooier dan de wandeling er naar toe! Het was een vrij drukke D-weg maar gelukkig dit keer met een fietspad ernaast. De bakker in dit dorp bleek gesloten maar die in het volgende dorp gelukkig niet. Het is zaak om iedere kans om te foerageren te benutten want je weet nooit of je nog ergens langs komt of er een bakker of kruidenier in het dorp zit en ook nog open is.

Na Reims kwam ik de eerste wijngaarden tegen en vandaag liep ik er vele kilometers tussendoor en soms bovenlangs. Het is heerlijk wandelen maar met pittige klimmetjes. De hellingen zijn niet zo steil maar de wegen gaan gewoon recht omhoog en omlaag.
Her en der zijn kleine figuren tussen de wijnranken bezig. Pas veel later zie ik wat ze doen. Iedere wijnstam heeft maar een of twee takken en deze worden horizontaal gebogen en vast gemaakt aan de draden. Zo staan al ranken dezelfde kant opgebogen, keurig in het gelid. De wijnboeren zitten daarbij op een soort kinderdriewielertjes met een groot brommerzadel en laten zich struik voor struik de helling afrollen.  Hoe ze weer naar boven komen???

Het 2e deel van de dag ging vooral door het bos. Het is nu echt groen aan het worden, alleen de eiken doen het nog wat rustig aan. Het graspad heeft zich verjongd met fris en malsgroen gras en tussen al dat groen staan de talloze voorjaarsbloemen. Hele velden met margrieten, pinksterbloemen en een geel bloemetje waar ik de naam niet meer van weet.

De laatste 2,5 uur door het bos ben ik helemaal niemand tegengekomen. Unheimisch? Nee helemaal niet, hrt gaf mij juist een gevoel van kracht. Ik weet waar ik naar toe moet en mijn benen gaan mij daar naar toe brengen.  Hoewel die na 28 km wel wat zwaar zijn. Ik spreek mijn benen en voeten soms bemoedigend toe en zeg bijvoorbeeld "nog een uurtje en dan zijn wij er".

Bij aankomst bij mijn nieuwe hotel gaan de schoenen gelijk uit en deze keer neem ik eerst een biertje en omdat die zo goed smaakte ook nog een tweede.
Daarna een verkwikkende en verschonende douche en dan ... wachten tot het etenstijd is.

Mede dankzij deze blog is het toch weer gelukt om de tijd door te komen totdat het etenstijd is. Tot nu toe kon ik steeds om 7 uur terecht. In dit hotel is dat pas half 8 en dat is laat wanneer je een hele dag buiten bent geweest en flinke trek hebt.

Morgen is het bij jullie Koninginnedag en/of K(r)oningsdag; ik hoop dat de zon schijnt dat maakt zo'n dag zoveel feestelijker. Voor mij gewoon weer een wandeldag van 32 km. Hoewel gewoon; het is heerlijk om iedere dag verder te mogen lopen,  steeds weer een bocht om, een heuvel over een nieuw dorpje; eindeloos.

Ultreia,  X