Reims

Vanochtend stond ik al ruim voor 9 uur met mijn rugzak om, klaar voor vertrek. Gelukkig was het droog maar helaas ook een stuk kouder dan de vorige dagen. Met de wind in de rug liep ik vandaag over het kale franse platteland, de campagne of heet het hier de champagne maar de eerste wijngaarden moet ik nog zien.

De storm die de Ardense heuvels hoog, steil en ruw maakt, is hier gaan liggen. De hoogteverschillen zijn nog maar 20 meter tussen top en dal en de afstand tussen 2 toppen is meerdere kilometers en nagenoeg alles is landbouwgrond. De route naar Reims gaat voornamelijk over onverharde lange, zeer lange, rechte landbouwwegen, aangenaam voor de voeten dus maar weinig afleiding voor de geest.

Het eerste richtpunt was een bosje op een kilometer of 7. Fort de Fresnes, een soort groen atol in deze, nu nog, vrij kale akkerwereld. Dichterbij gekomen blijkt het groen slechts een facade te zijn voor een groot motorcrossterrein maar het bleek ook mijn volgende richtpunt te verhullen namelijk de Kathedraal van Reims. Die staat een km of 10 km verder, zo ongeveer recht vooruit. De weg er naar toe; een kaarsrechte Romeinse heerbaan van ca. 6 km. Gelukkig dwalen mijn gedachten alle kanten op en gaan mijn benen en voeten op de automatische piloot verder en wordt de kathedraal als vanzelf groter.

Door een laatste afdaling verdwijnt de Kathedraal voor kilometers uit het zicht maar op de top gekomen, zie ik recht vooruit de torens boven een rommelige stad liggen. Vooral een grote en lelijke groene schuur bepaald mijn gexichtsveld.

Zo'n Franse stad binnengaan, is lastig want voet- of fietspaden zijn er niet of nauwelijks; dus moet je door de berm of in de goot. De voetpaden, die er zijn, worden meestal gebruikt om er de auto half op te parkeren. Is het voetpad breder dan past de auto er helemaal op!

De Kathedraal is magnifique. Wat moet de middeleeuwse pelgrim zich de ogen hebben uitgekeken. De hoogte en de pracht en praal; ongekend! Nu nog! Ook al missen er ettelijke stukjes, armen of hele hoofden van de honderden zo niet duizenden beelden. De kathedraal leest zich als een stripverhaal maar dan zonder de tekstbalonnetjes. Geen idee of de Reimse bewoners of de pelgrimgangers de figuren kenden en de verhalen begrepen. Mijn kennis schiet ook te kort en dus kan ik mij alleen maar vergapen en verbazen over de hoeveelheid en de detaillering en dat geldt zowel voor de beelden buiten als de ramen binnen. De engel met de glimlach is niet te missen en ik hoop dat ze mij en jullie zal beschermen; voor de zekerheid heb daarom nog twee kaarsjes opgestoken; voor een ieders goede gezondheid en behouden thuiskomst en probeer even een moment van stilte te maken tussen alle toeristendrukte.

Het bereiken van Reims en het zien van deze kathedraal voelt als een bijzondere mijlpaal maar als eenling tussen de normale toeristen voel ik mij toch een ook een wat vreemde eend in deze bijt. Gelukkig is er in de kerk een vriendelijke meneer van het St Jacques genootschap van de Champagnestreek die de pelgrims ontvangt, mij welkom heet en verder helpt en ik ben niet de enige want in de kerk maak ik nog snel even kennis met een Australische dame die vanaf Canterbury naar Rome loopt.

Misschien omdat ik loop, kijk ik met meer dan mijn normale aandacht naar alles wat er te zien is en dat is veel. Toch loop ik liever door de natuur. Morgen mag en ga ik weer verder, eerst naar richting Troyes en dan naar Vezelay; ongeveer 2 weken gaans.

Ultreia,  X